“And wild bears never daunt the brave/ Plum blossoms welcome the whirling snow/ Small wonder flies freeze and perish.”
– Mao Tse Tung, Winter Clouds
Dinuyan, inakay, at tinangay ka ng hangin
matapos ang pag-aaklas na gaya sa isang kaingin,
at nakiisa’t inihatid ka ng mga nagluluksang alitaptap
na sindami ng buhangin
sa ibaba ng kulay abong alapaap,
at bago ka bumagsak sa lupang kayumanggi
at ika’y tuluyang lamunin sa huling sandali
ay napagtagumpayan mong iginuhit sa dilim
ang sunod subalit huli’t kaabang-abang na pangitain.
Gamit ang natitira mong anag-ag
winika mo’y mahuhubaran, magagasgas, mabibitak,
babagsak, at sasabog ang agimat
gayundin ang imperyo’t templo ng iilang yayamanin.
Winika mo pa’y aalagwa, aaklas, at makikipagpatayan
sa mapangahas na alindog ng dugong sing-itim
ng sunog na asukal at sing-alat ng asin,
na sinlapot ng lusaw na bato’t tingga,
na sing-init ng pugon
na pinapaypayan ng matatalim at maninipis na elesi,
na mainit, mabigat, at masakit sa baga
ang hininga’t samyo ng bunganga
ng dambuhalang pigsa
sa loob at labas ng Maynila-
ang mga daantaong bihag ng mala-tisa sa puti,
at mala-marmol at pormika sa kinis at dulas na salamin-
na bininyagan, inensensuhan, pinabanguha’t hinilamusan
ng ‘di-mabilang na kwarta, kamanyang, mira, at ‘Ama Namin’.
Pipitik-pitik ang iyong liwanag
nang dahan-dahan, marahang-marahan
hanggang sa ang tibok ng iyong puso’y ‘di na napakingan
pito,
anim,
lima,
tatlo,
isa,
wala,
wala
hanggang sa tuluyan kang ‘di na naaninag
maliban sa naaalala ka tuwing sinasabog
ng bukang-liwayway ang kanyang liwanag
o kapag nagsisisayaw sa alon ang telon
ng Dakilang
Aurora Borealis.
